Albaya Mektup Yok

Tüm zamanların bana göre en büyük yazarlarından biri Marquez. İddialı bir giriş oldu gibi ama bu adamın herhangi 3 kitabını okuduysanız -ki bunu yaptıysanız artık onu ve tarzını seviyorsunuzdur- siz de benzer şeyi düşünürsünüz eminim.
Yalnızlık ve yalnızlığın anlatımı sıkıcıdır çoğu zaman. Marquez işin içindeyse durum değişiyor ama. Hemen hemen her hikayesi ve romanında yalnızlığa değinen Marquez' in en güzel hikayelerinden biri bu, belki de en güzeli. Bir günde hatta birkaç saatte okunup bitirilen bu kitapta Marquez tüm hünerlerini cömertçe sunmuş okuyucuya. Bu cömertliğinden olsa gerek Yüzyıllık Yalnızlık gibi bir şaheseri bile bu kitabın gerisinde tutup diyor ki Marquez ''Herkes yüzyıllık yalnızlığın en iyi kitabım olduğunu düşünür oysaki benim en güzel kitabım Albaya Mektup Yazan Kimse Yok adlı öykümdür''

Kırmızı Pazartesi için de ''Her yazar son kitabının en iyi kitabı olduğunu düşünür, bu da benim son kitabım dolayısıyla en iyisi'' demişti Marquez. Kırmızı Pazartesi bu kitaptan daha sonra yazıldı. Şimdi ben de karar veremiyorum en iyisinin hangisi olduğuna ama şunu rahatça söylerim ki bu kitap Marquez' in okuduğum ve okumadığım eserleri içinde en iyi üçte olacaktır ve değişmeyecektir bu eminim.

Bu nasıl bir yalnızlık tarifidir kalemine kurban olduğum;

--spoiler--
Aylardan ekimdi. kendisi gibi buna benzer pek çok sabahı atlatabilmiş biri için bile geçirmesi zor bir sabahtı. Neredeyse 60 yıldır beklemekten başka hiçbir şey yapmamıştı albay. Gelen birkaç şeyden biri de ekimdi.
--spoiler--

Ne zamandır Marquez okumak için fırsat kolluyordum kısmet bugüneymiş diyelim.

Kitabın ön kısmında böyle bir yazı dikkati çekmekte "Benim en iyi yazdığım eser bu eser. Hatta Yüz Yılın Yalnızlığı 'nı bu eser okunsun diye yazdım"
İlgi çekici bir itiraf. Ne kadar gerçek henüz araştırmadım.

Gelelim yazarımızın "en güzel eserine" :
Emekli, gazi bir albay çok yaşlıdır. Kendi gibi yaşlı karısı ile sefalet içinde yaşarlar. Albayın iki umudu vardır karınlarını doğru dürüst doyurmaları için :
* Ordu için yaptığı bu kadar fedakarlıklara göre ona verilmesi gereken emekli maaşı
*Ölen oğlunun emanet olarak bıraktığı horozun dövüş sırasında kazanması. (o zaman da para gelecek)
Benim elimdeki kitabın kapağında horoz resmi var. Bence tam uymuş. Zira kitap tüm sayfalar boyunca horozun ne kadar yemek yemesi üzerinde tartışmalarla geçiyor. -_-

Yazar bu kitabı bir yaşlı insanın gemi yolu bekleyen intizarlı bakışlarını görerek, kendi Paris'deyken habire yola bakıp bakıp dalınca yazmış (vatanını özlüyormuş)

*Hikaye kısaydı. Güzeldi. Karamsardı. Yer yer duygusaldı. İsminden dolayı Spoiler içeriyordu.
*Sonu bir yere bağlanmamış havası kattığı için tüm emekler boşa gitmiş hissini veriyor.

Yine de keyifle okuyun :)

Ülkesi için yıllarca savaşmış bir albayın, devletten tek beklediği bir emekli aylığıdır. Bu bekleyiş 15 senedir devam etmektedir. Bir şekilde geçinmeye çalışan albay ve eşi, yoksulluk içinde açlık içinde yaşamaya çalışmaktadırlar. Zaman zaman evdeki eşyalarını bile satmaktadırlar.

Birkaç ay öncesine kadar oğulları da öldürülmüştür. Onca yoksulluğun, bekleyişin içerisinde tek evlatlarını da kaybetmişlerdir. Oğullarından kalan tek şey ise, onun ölümüne dolaylı olarak sebep olmuş bir horozdur. Albay, o kadar çaresiz duruma düşer ki horoz dövüşünden gelecek paraya bel bağlar.

Kitap, roman olarak değilde kısa öykü olarak kaleme alınmış. Kısa ve bir çırpıda okuyup bitirdim. Kitabın bazı bölümlerinde yoksulluğun kokusunu duyup, çaresizliğin sessizliğine şahit oluyorsunuz. İnsanların acılarının, yalnızlıklarının, yoksulluklarının ve umutlarının bir dili ya da bir ırkı yoktur.

Aksi takdirde, bulunduğum coğrafyadan kmlerce uzaktaki bir coğrafyanın resmedilişi beni bu kadar sarsamazdı. Belki de Gabriel Garcia Marquez'in üstün yeteneğidir. Her ne ise bunun çok güzel olduğunu söyleyebilirim.

Teşekkürler Marquez... Harikaydı.

Gabriel Garcia Marquez’in trajikomik bu kitabında: 75 yaşında emekli bir albayın 15 yıldır bir türlü gelemeyen emekli aylığını her cuma günleri postanede bir ‘umut’ beklerkenki hayatının; içinde bulundukları senenin ekim ayından aralık ayına kadar geçen günlerini anlatıyor. Albayın pasif karakteri, bir türlü gelemeyen emekli aylığı yüzünden açlık ile mücadele etmelerine rağmen dövüş oyunlarına yetiştirmek için kendinden, hasta eşinden bile iyi baktığı horozuna olan bağlılığı kitabın karakterine hiç de sempati duymamamı sağladı.

Kitap sayesinde, kitapla alakası olmayan birtakım olaylar aklıma geldi nedense. Kitapta sokağa çıkma yasakları anlatılırken, 2015-2016 yıllarında yaşadığımız benzer olayların bir şekilde tozlu raflardan çıkartılıp önüme sunulduğunu hissettim.

Okuyacak olan herkese şimdiden iyi okumalar diliyorum.

"Umut karın doyurmaz," dedi kadın.
"Karın doyurmaz ama insanı ayakta tutar,"diye yanıtladı Albay.
Bu kitabi özetleyen alinti ışte budur bana gore.
Yüzyıllık Yalnızlık adli kitabi okuyanlar Albay ı mutlaka hatırlayacaktır.Maconda Kasabasından "Muz kokusu içimi kemiriyor"diyerek ,dönüş trenine binip ayrılan Albay ve karısının trajik öyküsü anlatılıyor bu kitapta.
15 yıldır beklenen posta ve kitap kapağında görmüş oldugunuz horoz Albay ın vazgeçemedikleri arasında.Ikisi de Albay ve karısını yaşadıkları sefaletten kurtarma umudu çünkü.
Albaya Mektup Yok Marguez den okudugum 3.kitap oldu.Yüzyıllık yalnızlık üzerine daha iyisi olabilcegini sanmıyorum ama pek cok kitabının hayranları tarafından ilgiyle okunacagini ve okunduğunu biliyorum.Bir sonraki Marguez kitabim bakalim hangisi olacak.