Masum Sözler ve Kitap Alıntıları

Hem masum hem de çok zeki, hem iyi yürekli hem de kararlı; çabalarla dolu bir yaşama karşın sakin ruhlu birisi...

Bir tek veya milyon, fark etmezdi. Çünkü birinin ölümü her birinin ölümü gibiydi. Çünkü her insan bir evrendi ve her ölüm evrenin sönüşü demekti. Bu yüzden tek masumun dahi öldüğü yerde hiçbir haklı gerekçeden söz edilemezdi.
Savaş insanı canavarlaştırıyordu ve insanın insana ettiğini kimse kimseye etmiyordu..

Sende bütünlensem annemde tamamlandım ben. Annem,ben gerçekleşeyim diye kaderin bana biçtiği elbise. Vesile, Sebeplerin bütünü. Annem, zalimim ve kınayıcıyım, benim ağlayıcı kadınım. Benim suçum. Benim masumluğumum.
Bense bilerek ve isteyerek bir güvercinin kafasını kafasını koparan bir çouk kadar masumum ancak. O kahverengi gözlerin son bakışı ömür boyu bırakmasın peşimi. Gündüzleri unutsam gece rüyalarıma girsin. Artık sebeplerim, sonuçlarım bu dünyaya sığmıyor. Savunmama gelince, sebebim yok ki bahanem olsun. Bahanem yok ki savunmam olsun.

Ayağa kalktım dersi anlattım. Yine dinledin beni, masumca
oturduğun o sıradan. Seni kaldırdım tahtaya. Her
zamankinden farklı bir ifaden vardı. “Kalkmak istemiyorum!”
dedin. İnanamadım küçüğüm. Beni çiğneyip geçmene
inanamadım. Sinirlendim, tekrar söyledim adını, “tahtaya
kalk!” Gözlerin doldu, ama kalkmadın. Ne acı ki gururuma
yenildim. Ben, her şeyi anlayan öğretmenin ben; yokluktan
üşüyen onurunu hissedemedim. Kalktın; evet kalktın; bir
damla düştü gözlerinden yanıma geldin, gözlerime baktın.
Israr etmesem konuşmayacaktın biliyorum. Usulca yaklaştın,
kulağıma fısıldadın. Hâlâ kulaklarımda o sözün “Öğretmenim,
ayakkabılarım yırtık, çoraplarım gözüküyor. Arkadaşların
görmesinden utandım; o yüzden kalkmadım…”

Tasavvufun iddiasının aksine, Kur'an fakirliği tasvip etmez ve fakat kınamadığı da ortadadır. Zengin olma isteği, masum ve meşrudur. Ancak, meşru yollardan ve fakirlerle paylaşmak kaydıyla. Kur'an Karun'u zenginliğinden dolayı eleştirmez. İki gerekçeyle eleştirir:1) Mal ve mülkün mutlak kaynağını, yani Allah'ın lütfu olduğunu unutarak ''mutlak mülkiyet'' iddiasında bulunması (!ala,'ilmin,'indi).2) Paylaşmayı reddetmesi (28/76/82). Zenginliğin koşullu onaylandığına ve üstünlüğüne ilişkin Kur'an şöyle bir misal verir:''Bir tarafta kendi adına hiçbir şey yapma imkanı bulunmayan, sırf efendisine hizmet etmeye memur aciz bir kişi (örneğin, memur İ.G.); diğer tarafta ise, kendisine geniş maddi imkanlar lütfettiğimiz ve o da malından mülkünden gizli veya açık yardım yapan (örneğin,tüccar İ.G.) bir kişi; bunlar birbirine eşit olur mu?''(16/75). İkinci kişinin üstünlüğünüü sağlayan unsurlar şunlardır: Bir, malın/mülkün gerçek kaynağını bilimesi;iki, meşru yollardan bu malı kazanması;üç, paylaşması. Birincinin az değerli oluşunun kaynağı, eşit koşullarda (fırsat eşitliği) kabiliyetlerini kullanmamış oluşudur. Bu, onu ahlaki eylemde (yardım, paylaşma) bulunma imkanından yoksun bırakmıştır. Halk arasında kullanılan ''Veren el alan elden üstündür.''sözü bu gerçeği dile getirir. Bu iki insan özde eşittir fakat ikincisi, kabiliyetlerini yaratıcı olarak kullanması ve ahlaki kapasitesi dolayısıyla üstündür. Paylaşmanın ahlaki gerekçesi, hazzı paylaşma ve acıyı azaltmadır. Bu, dünyada ruh neşesi diyebileceğimiz, hazz gibi kopuk (kısa erimli) olmayan gerçek mutluluğu/süruru-huzuru doğurur; ahirette ise ''cennet'' denen mutluluğu.''Fakirlik küfre en yakın haldir'' hadisi eğer doğruysa; Kur'an'da şöyle der:''İnsan, kendini yeterli (istiğna) görünce azar''(96/6-7).''Eğer insanların evlerinin tavanlarını, merdivenlerinii, kapılarını, koltuklarını gümüşle veya altınla donatsaydık, onlar tek bir (kafir) ümmet olurlardı''(43/33-34). Oysa insan, her iki durumda da (yoksulluk ve zenginlik) denenmektedir (2/155,7/167,21/35,89/16,16/71). Tavsiye edilen iktisadi (adil, orta) yol, ne eli sıkı/cimri olma, ne de savurganlık ve israftır (17/29). Denenmede Tanrı insanın elinin dolu olup olmadığına bakmaz, temiz olup olmadığına bakar.

Güler, Direniş Teolojisi,'İktisat İtikattır:Çağdaş Ekonominin Metafizik Kritiğine Giriş', Ankara 2011,s.62-63.

Acı, masum insanlara bile yalan söylettirir.

Hayvan olmak için masum olmak gerekir.

Tobolsk’ta dört yıl boyunca ayağına zincir vurulmuş olan «suçlu»; bir Sibirya askerî birliğinde dört yıl mecburî hizmet yapmak zorunda kalmış olan sabıkalı; acı çeken bu asil ve mâsum insan, mahpusluğunu bitirdiği zaman, kendi kendine şöyle der: «Verilen cezayı hak etmiştim, çünkü hükümete karşı yüreğimde kötü niyetler besliyordum. Ama şimdi, teoriler ve artık benimsemediğim bir dava için acı çekmem çok kötü.»

Her kadın bir çocuk büyütür içinden. Masum bir çocuk. Aşk çocuğudur bu. Analığın mayası, dünya tatlısı, suçsuz, günahsız. Bende bir kadınım. İnsanım. Sevinçlerim vardır benim. Hüzünlerim vardır. Çok şey istemedim. Biraz sevgi istedim, yudum yudum içmek için. İmkansızı istedim. Çölde gelincik olur mu, işte ben oydum.

Bütün kurbanların masum olması gerekmez.

Öldürülenlerin ölümü hak ettiğine inandırıldık. Çünkü öldüren devlet ise, öldürülen masum değildir bizim için.

Kanunlar aksi ispat edilinceye kadar masum olduğunuzu söylerdi ama gerçekte, yeterince acı ve ölüm görürseniz herkes masumiyeti ispatlanıncaya kadar suçludur.

Evet. Utanarak kabul ediyorum ki, bunu bir yerde okudum. Ama ne fark eder? Bütün şiirler, romanlar senin için yazılmadı mı zaten? Bütün şarkılar senin için söylenmedi mi? Masumların kanı senin için akmadı mı? Ruhum hep seni aradı benim Sanem. Hep seni arar. Milyonlarca yıl geçsin, sistemler çöksün, güneşler patlasın benim ruhum seni arar. Ve biliyor musun Sanem, bulur da. Şimdi bulduğu gibi bulur.

Azizim bu ne fedakarlık!.. Ben bir insanda bu kadar iyilik bulunabileceğine inanayım mı? Belki başka zaman inanırdım... Fakat bugün... Bugün inanmak mümkün mü? Bir insan bir insana kötülükten başka ne yapabilir? Kimi kandırıyoruz? Bana öyle riyakar gözlerle bakmayın! Masum tavırlar beni deli ediyor. Ben de sizin gibi masum suratlar almasını bilirdim... Ama bu suratın arkasında ne saklı olduğunu da biliyorum. İnsan dedikleri mahlukun bütün çirkef taraflarını artık gördüm. Burun buruna nefesini koklayarak gördüm. Hiçbir evliya benim karşımda maskesini muhafaza edemez.

Baba Hitler'in deli olduğunu söylüyor; bir sürü masum insanı öldürtmüş.

Ne var ki, her şeyi bilmek için, belki hiçbir şey bilmemek gerektiğinden, âdemoğullarından bazıları, bildikleri her şeyi unutmaya hayatlarını adadı. Çünkü onlara göre, ancak hiçbir şey bilmeyen bir mâsum, gördüğü anda O'nu tanıyabilirdi. Bunun için belki de, ölmeden önce ölmek gerekiyordu.

Gitmek başkalarına karışmaktır, kalmak kendine bile karışamamaktır. Kim daha çaresiz? Kim daha umutsuz? Kimin gözyaşı daha masum? Arkandan baktın mı sen hiç? Bakamazsın değil mi? Sen kendi gidişini seyrettin mi hiç? Seyredemezsin ki.